【Short Essay】 နေကောင်းသလား။ -สบายดีไหม

เธอเป็นคนพม่า เป็นนักศึกษาผู้หญิงที่เอกการพยาบาลที่มหาวิทยาลัยที่นู่น เธอมีความฝันว่าอยากจะเรียนการพยาบาลที่ญี่ปุ่น และช่วยเหลือเด็ก ๆ ที่ยากจนในประเทศของตัวเอง เพราะเธอก็เกิดในบ้านที่ยากลำบาก เธอตั้งใจเรียนภาษาญี่ปุ่นอย่างมาก และเล่าเรื่องเด็ก ๆ ในพม่าให้กับฉันเป็นภาษาญี่ปุ่นทุกคืน

วันที่ ๑ กุมภาพันธ์ เกิดรัฐประหารที่พม่า จนถึงวันนี้มีประชาชนบาดเจ็บและเสียชีวิตจำนวนมาก ถึงแม้ว่าอยู่ในวิกฤตขนาดนี้  เธอบอกฉันว่า 

“ที่นู่น สถานการณ์หลังการระบาดโรคโควิดแย่ลงใช่ไหม"
"ขอให้ปลอดภัยนะ”

วันหนึ่งในเดือนเมษายน ฉันได้ข่าวว่าเกิดการระเบิดยิ่งใหญ่ในเมืองที่เธออาศัยอยู่ ฉันได้พิมพ์ส่งไปกับเธอว่า

“ฉันกังวลจริง ๆ ขอให้ปลอดภัยนะ”

เธอไม่ได้ตอบมา ทำอะไรก็ไม่ได้ ตั้งแต่วันนั้น ฉันเปิดตำราภาษาพม่าไม่ได้ พอเปิดแล้ว ก็จะนึกถึงเธอขึ้นมา

วันหนึ่ง ฉันคุยกับรุ่นพี่คนหนึ่งที่เอกภาษาพม่า ดูเหมือนว่า เขาก็หมดหวังด้วย แต่เขาทำสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ อยู่เท่าที่จะทำได้ ตอนนี้ฉันก็รู้ดีว่า แม้ว่าจะเปลี่ยนแปลงโลกทั้งใบไม่ได้ แต่ยังมีสิ่งที่สามารถทำได้

ก็คือ
-เปิดหนังสืออีกครั้ง เพื่อให้สามารถบอกกับเธอได้ในสักวันหนึ่ง

ว่า-

“မတွေ့တာကြာပြီနော်။ နေကောင်းသလား။”
(“หวัดดีนะ นานมาแล้วเนอะ สบายดีไหม”)

พูดสุนทรพจน์ใน วันที่ ๒๖ ก.ค. 2562