:))

bazen neye üzülüyorum biliyor musunuz, değer verip bunu gösterememe. fazla sessizim ama karşımdaki kişiyle gerçekten arkadaş olmak istiyorsam ona her fırsatta yazarım, her şeyi yazmak için fırsata çevirmeye çalışırım ama asla o değeri gösteremem. birini çok severim, herkesten üstün tutarım, aklımdan çıkaramam, onun için herşeyimi feda ederim ama bunları dışa vuramam.. ilk yazan taraf olmak istemiyorum çünkü özellikle bazen gerçekten o kadar kötü oluyorum ki, aklıma en imkansız senaryolar bile geliyor. ama genellikle ana senaryo klasik “benden rahatsız olursa” senaryosu. tam 1 saattir kendimi sorguluyorum ve ağlıyorum, durup durup ağlıyorum.. neden böyleyim ki, neden düzelemiyorum? biraz kırıcı oldu ama gerçeklerden kaçış yok değil mi? bilmediğim şey ise elimden geleni yapmak bu değilse elimden geleni yapmam için ne yapmalıyım? ne yapsam kendimi sevdiririm? “garipsin, sessizsin, ilgisizsin, başarısızsın, yeteneksizsin..” daha ne olsun? kimse beni istemiyor ve istemeyecek ama bu canımı acıtmaya başladı.. kendimi değiştirmeye çalışıyorum, anlatmadığım, anlatamadığım o kadar çok şey var ki artık içimde tutmaktan da sıkıldım. bu gün aşırı rahatsız edici bir gündü ama böyle bitmesi daha da üzücü oldu. hiçbir şey bilmiyormuş gibi hissediyorum. hiç çabalamıyormuşum gibi geliyor ama çabalıyorum, yemin ederim çabalıyorum..
iyi geceler