vfjdkekfj

günaydınlar, bugün sabah yazmak istedim.  çok bir şey yazmayacağım sadece şu an overthinkingden kurtulmak için düşündüklerimi yazmak istiyorum. nasıl söylesem… konuşmak istediğim, içimi dökmek istediğim veya sadece "seni özledim" demek istediğim insanlar var ama düşüncelerim beni alıkoyuyor ve yine ortada kalıyorum. tek başıma.

insanların hareketlerine çok takılıyorum. şey oluyor mesela biriyle konuşuyoruz en küçük soğukluğunda bir şey mi oldu, bir şey mi yaptım diye düşünmeye başlıyorum. veya tam tersi mutlu davrandığında çok seviniyorum ama aynı zamanda yine düşünmeye başlıyorum acaba artık benimle konuşmaktan zevk alıyor mu hatta yine bozulur mu bana, ne yapsam hep böyle mutlu davranır diye. ve bu düşünceler günlük hayatımı etkiliyor. yapmam gereken şeyleri yapamıyorum sürekli garip bir ruh hali içerisindeyim.

bunları asıl yazma sebebim. ilk verdiğim örnek gibi insanlarla hala konuşmak istemem. her zaman içimde bir umut var. belki bir gün anlaşırız diye.

her insanın bana göre davranmasını bekleyemem. her insan aman üzülmesin, aman streslenmesin diye bana sürekli iyi davranmak zorunda da değil. bunun farkındayım. hep farkındaydım. sorun bende. fazla takılmasam bunları düşünmeme ve düşündürmeme hiç gerek kalmayacak. ama öyle işte. duygularıma engel olamıyorum.

farkındayım, kendimle çok çelişiyorum ve bunu okuyan biri olursa hiçbir şey anlamayacak. çünkü yazamıyorum, konuşamıyorum duygularımı ifade etmekte çok kötüyüm.