A
hayatım boka sarıyor. sınavımı kontrol ettiğimden beri iyi hissetmiyorum. aileme yalan söyledim. söylediğim puandan 5 puan daha düşüğünü yaptım aslında. hiçbir şey planladığım gibi gitmiyor. istediğim sonucu elde edemedim. hatta arkadaşlık bir fark olacak gibi. aklıma geldikçe midem bulanmaya, gözlerim dolmaya başlıyor. günlerdir kusmak istiyorum, durup durup ağlıyorum, dalıp gidiyorum, tırnaklarımı kemiriyorum. ellerim yara oldu. kaç gün oldu bilmiyorum. artık saymayı bıraktım. ama günlerdir iğrenç hissediyorum. tüm dünyam başıma yıkıldı peşinden koşacak bir hayalim kalmadı. okullar kapanınca tüm arkadaşlarım beni bırakıp gitti. diğer arkadaşlarım da soğudu benden, neden bilmiyorum bir anda hepsi soğuk yapmaya başladı, kimsem yok. çok yalnız hissediyorum. yaşamak için bir nedenim kalmamış gibi hissediyorum.
sınavdan sonra eskiden uğraştığım işlerle uğraşmayı ve güzelce dinlenip tatil yapmayı planlamıştım fakat dediğim gibi hiçbir şey planladığım gibi gitmiyor. çok moralim bozuk, üstüne beni eritecek bir sıcak ve de kendi sorunlarım… hiçbir şey yapmaya gücüm yetmiyor.
sene boyunca her düşüşümde isyan ettim. “elimden geleni yapıyorum, neden olmuyor?” diye ağlayıp durdum hep. fakat şimdi geri dönüp bir daha bakınca aslında elimden geleni yapmadığımı farkettim. elimdeki zamanları, fırsatları değerlendirmediğimi, kafamın hep başka bir yerlerde olduğunu, yaptıklarımdan hiçbir verim almadığımı ve bunca süre boyunca yalnızca kendimi kandırdığımı fark ettim. bu. çok. utanç. verici. bir insanın bunları yapması başlı başına zaten utanç verici, bunları gelip kendi kendine söylemesi daha da utanç verici. pişmanım. bunca zamanım varken değerlendiremediğini için çok pişmanım. tüm sene boyunca verdiğim kararlar sonucu hissettiğim şeyin pişmanlık olduğunu düşündüm. ama hayır, pişmanlık denen şey buymuş. pişmanlığı iliklerine kadar yaşadım.
haklılarmış başarısızlık gerçekten üzer
burada her şey bitti
bu benim sonum olmalı
her şeyi kaybettim, hiçbir şeyim yok
başarım yok
yeteneğim yok
konuşacak kimsem yok
yaşadıklarımı kaldırabilecek bir mentalim de yok
öyleyse neden yaşadığım bir hayat var ki?
この記事が気に入ったらサポートをしてみませんか？