26 June 2023: ขวัญเอย

ทำไมช่วงนี้เขียนอะไรไม่ออกเลย ทั้งที่มีเรื่องเกิดขึ้นมากมาย
มีเรื่องที่อยากจะเล่าให้ใครสักคนฟังตั้งหลายเรื่อง แต่เขียนออกมาเป็นตัวอักษรไม่ได้ ไม่ว่าจะเขียนเป็นบล็อกแบบนี้หรือเขียนด้วยปากกาหรือดินสอธรรมดา ๆ บนกระดาษที่ว่างเปล่าก็ตาม

นี่เราเป็นอะไรหรือเปล่า?

แม้แต่วิธีที่ปลอดภัยที่สุดอย่างการเขียนอะไรสักอย่าง มันถึงได้กลายเป็นเรื่องที่ยากเย็นขนาดนั้น หรือที่จริงแล้ว เราไม่ได้ต้องการให้ใครรู้อีกต่อไปว่าเรารู้สึกอะไร ต้องการอะไร และอยากจะทำอะไร

หรือเราแค่หมดหวัง…

เราเคยมีความหวังกับชีวิตมากกว่านี้ แต่น่าเสียดายที่เรามักจะผิดหวังอยู่บ่อย ๆ แต่ด้วยความที่เราเป็นคนมองโลกในแง่ดีบ้าง ร้ายบ้าง เราก็เอาตัวเองกลับมาจุดที่จะมีความสุขได้อยู่ดี และก็จะวนลูปไปรู้สึกแย่กับชีวิตอีก

ตอนนี้ เรามาอาศัยอยู่ที่ญี่ปุ่นได้จะ 3 เดือนแล้ว เป็นช่วงเวลาที่ทั้งสุขใจ ทุกข์ใจ เสียใจ ตกใจ ประหลาดใจ และกังวลใจเลยทีเดียว ไม่มีวันไหนที่เรานอนหลับและนอนได้เร็วเท่าที่ใจต้องการ พอเมื่ออยากจะหลับตาลงเพราะความเหนื่อยล้า (มาก) ก็พลันคิดว่าชีวิตพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้านี้เราจะเป็นอย่างไร เราจะทำตามในสิ่งที่เราต้องการได้จริงหรือไม่ สุดท้ายก็กลายเป็นคนนอนดึก

เราเหนื่อยเกินไปหรือเปล่า?

ใจจริงตอนนี้เราอยากจะหนีไปที่ไหนสักแห่ง ไปที่ ๆ เราไม่ต้องพบเจอกับใคร อยู่คนเดียวและให้เวลามันหยุดอยู่แค่นั้น เราแค่อยากพักผ่อน เราแค่อยากหายไปจากวงโคจรของทุกคน แต่เราไม่ได้อยากหายไปจากโลกนี้ เรารู้ว่ามีสิ่งที่เราต้องทำอีกมาก แค่เราอยากพักเท่านั้น 

ความกดดันที่เราสาดใส่มาให้ตัวเอง วันนี้มันกำลังกลับมาทำร้ายเรา เราไม่ใช่คนที่ไม่พอใจในตัวเอง แต่เป็นคนที่อยากจะดีขึ้นเรื่อย ๆ และนั่นเรียกว่าการกดดันตัวเอง แน่นอนว่าพลังงานที่แย่แบบนี้มันส่งผลต่อคนอื่น และคงไม่มีใครอยากอยู่ใกล้ เราเลยพยายามยิ้มแย้ม สดใส ร่าเริง หัวเราะและทำเหมือนว่าเป็นคนไม่คิดอะไร และคนอื่นก็เชื่อแบบนั้น ซึ่งเราดีใจที่เราไม่ทำให้พลังงานลบของเราไปกระทบจิตใจใคร แต่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนก็ไปกระทบจิตใจคนอื่นอยู่ดี 

เราพยายามมากเกินไปหรือเปล่า?

ช่วงที่ผ่านมานี้เรารู้สึกว่าเราพยายามเป็นคนที่ดีกว่านี้ สดใสกว่านี้ มีความสุขมากกว่านี้มากเกินไป ทุกคนไม่เคยจะได้เห็นเราร้องไห้ หรือเศร้าใจเพราะเราไม่ได้บอกให้ใครรู้ว่าเรามีมุมนี้ ทุกคนจะเห็นเรายิ้มเท่านั้น ถึงแม้คนใกล้ตัวจะพูดว่า 'วันนี้พี่ดูแย่มากเลย' ก็ตาม แต่เราก็ได้แค่บอกไปว่า 'ช่วงนี้หนัก' และก็ปล่อยไปไม่พูดซ้ำ เราเป็นคนที่พยายามคนหนึ่ง พยายามให้กับทุกเรื่องที่เราอยากได้ จนเรารู้สึกว่าความพยายามของเรามันมีความหมายใช่ไหม หรือที่จริงแล้วเรากำลังพยายามในสิ่งที่มันไม่มีวันเกิดขึ้นจริง เราแค่สร้างความหวังลม ๆ แล้ง ๆ ขึ้นมาปลอบใจตัวเองไปวัน ๆ แต่เรารู้แหละว่าความพยายามของเราถึงแม้ว่ามันจะไม่มีผลลัพธ์อย่างที่ใจเราต้องการในตอนนี้ แต่สักวันหนึ่งมันคงออกดอกออกผลเป็นอะไรสักอย่าง หรือไม่ก็อาจจะเป็นแค่บทเรียนให้เราได้รู้ว่า 'บางครั้งความพยายามไม่มีความหมาย'

หรือที่จริงแล้วเราเป็นแค่คนที่โชคร้าย?

ไม่หรอก เราคงไม่ได้โชคร้ายทุกวัน มันคงมีวันที่ดีบ้าง แย่บ้าง แต่แน่นอนว่าชีวิตก็เป็นแบบนั้นแหละ ไม่มีใครสมหวังทุกเรื่อง เสียใจทุกเรื่อง มันต้องมีวันของเราบ้าง 
แต่กว่าจะถึงวันของเรา จิตใจที่เคยสดใสก็คงเหี่ยวเฉาไปหมดแล้ว

รู้สึกดีจังที่ได้เขียนอะไรสักอย่าง แม้จะไม่มีประโยชน์กับใครสักคน ไม่มีแม้แต่คนที่อ่าน แต่ก็ทำให้รู้ว่า ณ ขณะนี้เรายังมีชีวิตอยู่… 

ขวัญเอย อย่าไปไหนให้ไกลเกินกว่านี้
อย่าได้หนีเลย กลับมาเสียดี ๆ เราจะได้มีกันต่อไป